رشد صنعت چاپ

رشد صنعت چاپ تا آخرین سال های قرن ۱۹ با کندی همراه بود واین مسئله شامل هزینه ی حروفچینی با دست نیز می شد. یک حروفچین می توانست حدود ۱۰۰۰ حرف در ساعت را بچیند مسله به این معنا بود که ناشران روزنامه و کتاب باید برای رفع نیاز خود تعداد زیادی حروفچین در اختیار داشته باشند. این مشکل نیز با اختراع ماشین لینوتایپ اوتمار مرگنتالر (Ottmar Mergenthaler) که در سال ۱۸8۶ در روزنامه ی نیویورک هرالد تریبیون نصب شد، رفع گردید.

ماشین حروفچینی لینوتایپ یا سطرچین، متشکل از یک صفحه کلید (کیبورد) بود که با فشار کلید مربوط به هر حرف خاص، قالب یا ماتریکس آن حرف در کانال مخصوص قرار می گرفت و یک سطر را تشکیل می داد. با کامل شدن سطر، سرب مذاب به داخل قالب تزریق می شد و در نهایت یک سطر از حروف شکل می گرفت. سال ۱۸۹۰ سیستم مونوتایپ از سوی تولبرت لانستون (Tolbert Lanston) ابداع شد. ماشین مونوتایپ از دو قسمت تشکیل شده بود. یکی کیبورد که با فشار آن یک نوار کاغذی پانج شده تولید می شد و به بخش حروف ریزی منتقل می شد و حروف به ترتیب روی نوار تک تک ریخته می شدند و در جای خود قرار می گرفتند. تفاوت ماشین حروفچینی لینوتایپ و مونوتایپ در این بود که امکان غلط گیری سطر در مونوتایپ وجود داشت. چون حروف به شکل تک تک در کنار هم قرار داشتند، ولی در ماشین لینوتایپ تمام سطر به صورت یکپارچه تعویض میشد. با اختراع این دو ماشین، امکان حروفچینی با سرعت بالا به وجود آمد که در زمان خود موجب تحول خاصی در اقتصاد چاپ و نشر گردید.
از این دو ماشین، به شکل خیره کننده ای تا سال های ۱۹۸۰ استفاده می شد، تا با ظهور فیلم و به دنبال آن حروفچینی دیجیتال، سیستم های جایگزین که سرعت و صرفه جویی اقتصادی را به همراه داشتند، به شکل گسترده ای به جای ماشین های حروفچینی سربی مورد استفاده قرار گرفتند. سال ۱۷۹۶ الیوس سینفلدر (Alios Senefelder) روش چاپ لیتوگرافی را اختراع کرد. در این روش تصاویر چاپی غالبا با استفاده از کلیشه ی چوبی تولید می شد. نقاشی و یا تصاویر مختلف معمولا به جای اینکه به شکل گود یا برجسته باشند، به صورت صاف بر روی سنگ کشیده میشد و تصویر مورد نظر با استفاده از خاصیت عدم ترکیب آب و مرکب چاپ میشد. تا سال ۱۹۰۴ اولین ماشین چاپ لیتوگرافی که بر اصول چاپ افست بر روی کاغذ استوار بود، معرفی گردید.
امروزه روش چاپ افست را می توان به عنوان پیشروترین روش چایی دانست و این اتفاق در اواسط قرن بیستم رخ داد. چون قبل از ظهور فیلم و پیدایش حروفچینی نوری نیاز بود تا از حروف فلزی فیلم تهیه شود و پس از آن، پلیت لیتوگرافی ساخته شود. بنابراین چاپ مستقیم به وسیلهی حروف ارزان تر تمام میشد.
روش چاپ فوتوگراور (گودسازی تصویر در اواخر قرن ۱۹ توسعه یافت. ایجاد بلوک های خطی برای چاپ لترپرس با استفاده از روشهای عکاسی در سال ۱۸۵۰ در فرانسه اختراع شد و در پی آن، اولین تصویر هافتون (تصویری که به شکل نقاط ریز شکسته میشود) برای چاپ لترپرس در سال ۱۸۹۱ انجام گرفت و پس از آن، منجر به ابداع چاپ چهاررنگ شد که در آن تمام رنگها با جداسازی و تفکیک از تصویر اریژینال به سایان، زرد، ماژنتا و مشکی صورت می گرفت.

ماشین های اتوماتیک صحافی در نیمه اول قرن بیستم به بازار عرضه شد و تا آن زمان تمام عملیات صحافی با دست انجام می شد، ماشین های برش کاغذ، ورق تاکنی و ماشین های اتوماتیک جلدسازی و صحافی کتاب به ترتیب معرفی شدند.
شرکت مونوتایپ در سال ۱۹۴۴ شروع به کار بر روی حروفچینی نوری کرده که نتیجه ی آن معرفی ماشین سطرچین اینتر تایپ در سال ۱۹۴۵ بود. اما استفادهی گسترده از ماشین های حروفچین با فیلم از سال های ۱۹۶۰ شروع شد و نسلهای دیگری از ماشین های مونوفوتو، لینوتایپ، مونوتایپ لیزر کمب . لینوتایپ VIP و کامپیوتر گرافیک عرضه شدند. سرعت کار این ماشین ها بسیار بالاتر بود و به این ترتیب دیگر نیازی به انبار کردن حجم زیادی از فلز نبود. زیرا هم فضای بسیاری را اشغال و هم سرمایه ی زیادی را از گردش خارج می کرد.
ماشین های حروفچینی نوری نیز تابع برنامه ی کاری خاصی هستند و خیلی زود جای خود را به سیستم های حروفچين رومیزی دادند که در اواخر سال ۱۹۸۰ منجر به خلق سیستم نشر رومیزی گردید.

حروفچینی، ابتدا با تکیه بر امکانات کامپیوتری ساده شروع شد و امکان فاصله گذاری و نیازهای صفحه بندی را فراهم می کرد. بیشتر این سیستم ها به شکل یک پارچه و با استفاده از دیسک های فلاپی یا نوار کاغذ کار می کردند، که با کیبورد جداگانه ای تولید شده بودند. تا اینجا هر مطلبی باید دو بار تایپ می شد. ابتدا توسط نویسنده ی اولیه و سپس به وسیله ی اپراتور حروفچین. در این حالت حتما باید متن حروفچینی و به دقت کنترل و غلط گیری می شد، چون امکان اشتباه اپراتور وجود داشت. در اینجا بود که ایده ی استفاده از کار در یک مرحله معرفی شد. در این حالت نویسنده می توانست به جای تایپ متن با استفاده از یک پردازشگر سادهی متن و دیسک فلاپی دست نوشته ی خود را تولید کند.

عکاسی کمک شایانی به ایجاد روش چاپ لیتوگرافی یا همان افست به عنوان مهم ترین روش چاپی موجود کرد. در مقایسه با ماشین های چاپ مسطح، ماشین های افست بسیار سریع تر و پیشرفته تر هستند و استفاده از ماشین های افست روتاتیو که با کاغذ رول کار می کنند، در چاپ روزنامه، مجلات و محصولات چاپی با تیراژ بالا کاربرد فراوانی دارند. سرعت این نوع ماشین ها در مقایسه با ماشین های چاپ ورقی که با سرعت ۱۵۰۰۰ برگ در ساعت کار می کنند، ۵۰ هزار چاپ در ساعت است. همراه با پیشرفت های سریعی که در ساخت و طراحی سیستم های لیتوگرافی با عکاسی رخ داد، تکنیک های جدید تفکیک رنگ و صفحه بندی نیز طراحی شد.
اسکنرهای رنگی الکترونیک در سال های ۱۹۶۰ ساخته شدند

که امکان اسکن سریع ارژینال و تولید فیلم های جداگانه برای چاپ چهار رنگ را در چند دقیقه انجام میدادند. قبل از آن لازم بود ساعت ها برای انجام عکاسی در لیتو گرافی وقت بگذارند.

امکان استفاده از ایربراش (airbrush) و تکنیک های اصلاح رنگ به صورت الکترونیک باعث شد تا کیفیت تصاویر در حد مطلوبی بهبود یابد.

علاوه بر آن، استفاده از ترام های ریز و ترام  FM , AM  امکان پیشرفت فوق العاده ای را در بخش پیش از چاپ ایجاد کرد.